من ( این روزها بیشترین درگیری های روحی و روانی رو با خودم داشتم؛ کسی که سابقه نجات یک نفر از خودکشی رو داشته و اگر الان کسی دیگه رو توی این موقعیت ببینم بجای کمک کردن برای رفع این مسئله، شاید یک گوشه دنج پشت بام رو هم برای خودم انتخاب کنم! شاگردی درس خون که این روزها غیر معمول به ترک تحصیل فکر میکنه! کسی که سعی داشت بیشتر وارد اجتماع بشه و الان فقط تنها احترامی که توی چت کردن باهاش میتونین ببینین جواب دادن خشک و خالی سلام هس! حالا هیچوقت هیچکس دلیل این تغییرات رو نمیفهمه و از دور فقط به «عوضی شدن اینجانب» نگاه میکنه.. خیلی خستم. خیلی ضعیف. خیلی تر از همیشه. این روزها تموم حرف هام رو توی پرانتز نفرت انگیز روحم نگه می‌دارم و چیزی که بقیه میبینن همه چیز اما قبل و بعد این پرانتزه ) هیچ!
